Eskiyen Bayramlar...

Benim bayramlarım vardı eskiden.
Mutluluğumun doruğuydu o anlar.
Bayramlıklarım saklanırdı son güne.
Kesin Bonmarşeden almıştı babam,
Taksim’den.
Kazak pantolon ve botum…
Sabah olmazdı hiç O gün.
Kalıktığımızda; gitmiş olurdu babam
Annem kahvaltıyla meşkül;
Biz giyinmiş beklerdik.
Gelsede babam namazdan,
Elini öpsek sıraylan….
Düşünce yoktu hiç yarından,
Okuldan,hastalıktan,korkudan.
Tüm harçlıklarımızı,
Lunapark kazanırdı.
Dönme dolap,atlı karınca,biraz kumar,
Nasılsa yarın bayramın ikinci günü var.
Annem vede babam…
Nerede şimdi onlar?
Bayramlıklarım nerede?
Lunaparklar…
Benim bayramlıklarım vardı o zaman,
Akşam katlayıp, dizdiğim.
Bozukluklarımı, şangırttadığım.
Bittiler…
Babam gibi,annem gibi
Arkadaşlarım gibi,
Lunaparklar gibi ….
Ağaçlar bile yok artık.
Nede elini öpeceklerim.
Ve bunları anlatacak kimse…
Tutuklandık esir olduk suçlu gibi
Mahkum etti bizi zaman.
Bir dört duvara kapadı.
Ne arkadaş,ne bir dost kaldı.
Bir akide şekerinin tatlılığı,
Bir beyaz mendilin hatırası,
Bir kapının arkasındaki;
Tanımadık yüzün Gülümşeyişi.
Mazi oldu düşlerimizde.
Yarın bayram ….
Paramız var şimdi ama,
Nedense bir de yalnızlık! ..
Bayramlıklarım yeni olurdu hep…
Bayramlarda, babamın aldığı …
Ve bir lira,
Mutluluğum için yeterdi…
Yeterdi düş kurmama…