Eşkiya Yüreğim Şiiri - Yavuz Bayram Çalı ...

Vicdan azapları durgun göllerde,
Dizginsiz tutkular gemsiz ellerde,
Aşkımın önüne dikilmiş yıllarda,
Kadere hükmetme kudretim yok.
Bağlanmış olsaydı, kalemimle yazardım kaderi,
Kışkırtan sezgilerle darağacına çektiler sevdamı.
Mum ışıklarının kızıl gölgesindeki hayalin,
Bir gafil avlamıştı beni ey sevgili.
Hayranlığımı örselemeyin, sevgim kabarıyor.
Ruhumun kapıları seninle, yüreğim çelikler kadar kavi.
Dostluklar ve aşklar ağırlıklar altında,
Bastırıldıkça serpilip gelişiyor, mevsimini yaşıyor.
Tutuluyordu yarattığın iklimin rüzgarıyla sana.
Gözlerini anlayan sanki gizli bir lisan,
Duygularımın kaybolduğu yolda.
Masum duygulara bir sevi kokusu sinmişti
Silikleşmiş gölgelerin içine kayarken yıldızlar,
Kendini utlandıran hayallere dalıp gidiyor,
Dahası sürüklenip götürülüyordum.
Varlığınla süzülüp gelen nur,
Korku ve kaygıyı ışıklarına alıyordu.
Ağır bedeldi bu, yeni ve gerçekti, ürperiyordum.
Yine de bahar ılıklığı etkilemişti,
Sarı çiçeklerin kokuları seher vakti,
Gökyüzünün mavimsi bulutları, arzuları zenginleştirmiş,
Ten tutkuları düşünceye gem vurmadan içgüdüyle yaşanmıştı.
Eşkıya yüreğim bir ayrı başkaldırıyor,
Acılarda saklı hislerim canlanıyor,
Dalgalarım falezlerine, kuytuluklarına,
Şah damarımda akıyordu kanım,
Yine de bırakmıyordu eşkıyalığı,
Bırakmıyordu yüreğim…