Eşkiya... Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Dağların ıssız koylarına iner yalnızlığım
Alnıma vuran poyraz,
kızmışcasına yalnız kalışıma küfreder
ağaçlardan aldığım nağmeler
kurtların, çayanların ulumalarıyla tizleşir
benim ben oluşum dağlarda netleşir.

Eşkiya olurum yürek dediğim bu dağlarda
Belimdeki fişekler benden daha da ağırlaşırsa
tekleye tekleye inerim damardan aşağıya...
Kim gelmiş karşıma bu yalnızlığımda
Hangi yiğit meydan okumuş gözlerime bakıp da
Kediler aslandan kaçarken
hangi yürekle çıkarlar karşıma
Mavzerimdeki fişek tam patlayacakken!

Gözlerimle verdiğim sertlik,
nefret değil, eşkiya oluşumun,
kendimi koruyuşumun kalkanıdır.
Sahte insanlara, sahte yüzlere
bir başkaldırıdır.
Eşkiya olmuşum bu ıssız patikalarda
yaralarım kanasa da
dindiririm tuz basa basa.