Eşkıya Şiiri - Med Reşiyan

Kaçak bir eşkıyayım
dağ başında

boynu bükük bir sevdadır
yurtsuz düşlerim

vurulmuşum her ürpertide
kalabalıklar içinde

can vermişim kimliksizliğimle,
suskunluğumla

hükümsüz bir gece baskınında

sensizlik çöktü bu kente
çırılçıplak bir şafakta

tüm çaresizliğimle,yalnızlığımla
inleyen ağıtlar bıraktın
yüreğimin en kuytu köşesinde...

mesken eyledim dumanlı dağları
umutla var olmak uğruna

parçaladım dişlerimle acıyı
senden sonra sessizce

hasret yağdı Nemrut'a
mermiler altında...

yazgısına küskün kanlı upuzun bir yaradır Fırat

bir ceset üşür talan duvarların arasında
çığlık çığlığa

çürür nazlı yapraklar
uçurum boylarında

ölür renkler...
göçer gider yokluğuna

yüreğimin yangınını sırtıma vurup gidiyorum

tüm çimenler,
güller

bir rüzgârın uğultusunda
erteledim sevinçlerimi

gözyaşlarımı dikenlere
bırakıp gidiyorum

kim bilir bir gün
mavi kalır rüyalar...

Med Reşiyan