Eskiya Şiiri - Önder Tas

Düsün ki ben bir eskiyayim
ucsuz bucaksiz daglarda
düsünki sen bir ceylan sin
gönlümüm ormaninda
üsüdügüm gecelerde nerdeydin
sensiz yildizlara sarildim
simdi sen yoksun ya yanimda
inan yasamak cok agir bana
geceyi yirtar silah sesleri
aydinlanir eskiyanin yüzü geceleri
yollar uzadikca uzar sevdaliya
pusuya düser,
mayin lar arasinda ceker nefesi cigerlerine
sessizlikten daha sessiz durur yalnizken bir basina
unutmaz intikam icin yaptigi yemini
yasatir dünyadaki özgür kalmis her bir canliyi
her o oyunu adeletiyle sinar
birakmaz yoldasini koymusken demli cayini
masumlasir bir den beynindeki cocuklugu
düsler kurar sevdaliya özel
setler ceker binalar yapar
kapinin önündeki dua eden annesini özler
kokusunu ceker helvanin
tek disli canavarlara
iste o zaman ana avrat söver
yagmurlar yagar topraginin üstüne
yeni umutlar baslar baharin her yirmi birinde
atesler yakar düsler ülkesine
arada bir kalkar acar kollarini
ucurum önlerinde
neden bu kadar kötulesti
masum görünen canlar
düsler gene sonsuz yildizlari gecede
mülteci olur ayin guzel isil isil rengine
örterse zifiri karanlik örter bu sensizligi
kiraciyiz su yalan dünyanin bitmis teninde
özlerim sobali evlerin sicakligini bu bedenimde
yakarim ben geceyi düsmesken pesime
ecelim
versemde canimi
unutturamaz yazmisken bu bedenime
sökemedigim adini
sessiz cekil bir köseye
veririm o zaman pazarliksiz kendimi ecele.....