Eşkıya. Şiiri - Rabia Balaban

EŞKIYA

Şaşkınlıktan ve acıdan kanım çekilince anladım hayata dair toyluğumun netliğini. Aslında bunca zaman tükettiğimiz okullarda bize hiçbir şey öğretmediklerini. Tek okulun hayatın ta kendisi olduğunu ve bu okulun insana verilecek bir diplomasının olmadığını acıdan kanım çekilince anladım.
Ne tuhaf pusu duran yanlızlıklarama gebe çığlıklarım bir çift gözyaşı ile ömrümün özetini çıkartıyor. Ömrümün özeti; acıyı, hasreti, özlemi, sevdayı, yara almışlıkları, unutulmuşlukları, unutamamaları özüne gönüllü sindiren ömrüm.
Ey benim eşkıya ömrüm.
Hiç kolayında bir hayat süremedin sen. Hiç sırtını içinin çeliğine yaslayıp derin bir oh çekemedin.
Hep kızılca kıyamet savaşlara sürdün kendini, neticesinde kazananı belli olamayan. Eşkıya duruşunun altındaki şafak kızılı yüreğini anlayamayacak yüreklere tutundun. Peşleri sıra mutsuzlukları ile gelen ömürleri tamir için heba ettin dirençlerini. Yürek susuzluğunu kana kana söndüremedin hiç. Baharlarda ayazlar gördün sen, iyinin yanı başında kötüler, özleri başka sözleri başka dilleri başka başka kahpeler gördün. Çift kırma tüfeklere sürdüğün isyanların oldu hep tetiği her çekişinde hedefini on ikiden vurduğun
Ve ömründe bir kere sevdalandın sen.
Cehennemden beter korlar düşürdün iki göğsünün ortasına. Anne sütü saflığında, temizliğinde özlemlerin oldu yar adına, yar için. Hiç bilmediğin diller öğrendin sevdan hatırına. Aldın kalemi eline yazdın sayfalarca gözlerinin içine bakıp dillerini dillendiremediğin ona. Kaşla göz arası yaşadığın çocukluk sevdanı ömrünün tam ortasına oturtup hasretle yoğurup, araya ucu bucağı belirsiz yollar koyup en sonunda kavuşamamanın adına sevda demiştin sen. Yerleşkesi belli sevdalara hiç inanmadın. Sıradanlıktansa katlime ferman dedin hep.
Katlime ferman ömrüme yar.
Tek bir gün istedin tanrından yara adanacak tek bir gün. Gün ışıklarıyla yıkayacağın ömrünün geri kalanını onun yanında olacağın bir güne adayacağın tek bir gün.
Hiç yaşanmayacağını bildiğin tek bir gün. Bunu rağmen yaşama nedenlerinin en belirgini kıldın sen hep sevdanı. Öyle ya yakışırımıydı hiç böylesi eşkıya sevdaya yar elinden eksilmek. Yakışırımıydı acılara gülüp geçen sana, parmak uçlarında ilerleyen titrek bir sevda. Sen hep bağıra bağıra sevdin onu. Yürek avazlarının adıydı yar. Eşkıyaydın sen. Eşkıya bir sevdaydı o, göğsüne çakıp sonra avuçlarından bilmediğin diyarlara saldığın, tutmadığın, kavuşamadığın, unutamadığın. Senin gördüğün tek yardı o.
Ey benim eşkıya ömrüm hiç kolayında bir hayat sürmedin ve ömründe bir kere sevdalandın sen…

RABİA BALABAN AY