Eskisiyim Şiiri - Reşat Öztoprak

Kapkara bir ceset şu sessizlik
Ensesinde hortlar insanın
Duvarların bir yerine baktıkça

Hiç birimiz şahit olmadık sanki
Duvarlara sürülmüş boyalara
Bir seri katil gibi işliyorum bütün cinayetleri
Kimine göre en tatlısı bana göre ise
Her çakılan çivi ile akıyor kan kırmızı
Birebir sivrilik ahenginde çiviler

Askılar asıyorum, ceketler, gömlekler
Hayaller, düşler, mutluluklar, mutsuzluklar
Ve sessizlikler
Her bir çiviyi söküp yarık gövdemden

Ben astıklarıma, astıklarım bana dalıyor
Sanki, bende ne var
Betonlar arasında bir fare var gürültüsüyle
Yeni doğmuş bir çocuğun ağlama garipliğiyle
Anlatamam sizlere
Sabitlemek için bulutu göğe
Çakıp çiviyi ipinin orta yerinden
Bir ağaç kaç defa ölebilir aynı yerinden?

Gün geçtikçe kıvrımlarım birleşiyor sessizliğimle
Belki de onunkiler benimkilerle
Nerden bilinebilir yarınını biliyorum belki de
Toprağı kökleriyle bir ede ede
Ağaç olan bir tohumun
Mucizesiz yarınını

Eskiyim,
Yarığından gövdemin
Yaşama benzemez, benzemez ölüme de