Eskisi Gibi Değilsin Yarim

Sana âşığım beyzâdeler şehri,
Gördüğüm kadarıyla âşık.
Sana mecburum akşamların güneşi,
Suya hasret gonca gibi.

İstanbul, seni maziye gömemez eller;
Sen hanınla, sarayınla, dört duvarınla güzelsin.
Aç karınlara bir lokma ekmek,
Kanayan yaralara merhem gibisin.

Şimdi saklasa da Kız kulesi anılarını,
Bir gün dayanamaz söyler sakladıklarını.
İstanbul’a başlayan hayalî aşkım,
Sessizce dolaşıyor Avrupa yakasını.

Eskisi gibi değilsin endamlı şehir,
Gözlerine mil çeken eller kimindir?
Ağla, feryâdın aksın üzerimize,
Belki sevdalıların dirilir böylece.

Bir martı hitap eder bize,
Kanadında aşk taşıyor Beyoğlu ve Fatih’e.
Maziyi atıftadır bütün gönüller,
Bundan gayrı martılar ölümü bekler.

İstanbul’um, sen bozmasan da sükûnetini
Duman sarmış artık kalpleri.
Bağırsam da duyulmaz çığlıklarım kalabalıkta,
Onları saklıyorum Topkapı Sarayı’nda.

Eskisi gibi değilsin yârim:
Rahmetini yitirmiş Karacaahmet’in.
Fatih’in seyreylerse gökyüzünde şehrini,
“Keşke gerçekleştirmeseydim.” der fethini.

Mavi göklerini sarmış kara bulutlar,
Bundan sonra gülsen de neye yarar.
Islak kaldırımların her gün dolup taşar,
Kimsesizler mekanı Üsküdar.

Ruhumun adısın İstanbul’um,
İçimde alevlenen yangınsın,
Bırakın yalnız kalsın Hisar’da nâşım,
Ona da perde çeker benim nazlı vatanım.

Kucağında ölmek huzur verir bana,
Yapraklarını dökme artık taze gülüm.
Sultanahmet’te melekler eşlik eder bana,
Doğar bir sevdalın daha üzülme yârim.

Sinan’ın Süleymaniyesisin sen,
Her taşına aşkının mührünü işlemiş o eller.
Sana bırakmış eserini giderken,
Unutma nazlı yârim senindir o yerler.

Senin gibi şehrin aşkına olmaz deva.
İstanbul, sana doyamadan çıkıyorum arşa.
Seni her gece selamlarım Fatih’in yanında,
Sen de bizi selamla yıldızlarınla.

Dönecek misin fetih sonrası ilk ânına?
Yoksa içine akıtılan zehre izin mi vereceksin?
Bak beyaz atı şaha kalkmış geliyor Fatih’in,
Seni senden fethetmek için.
Nesibe ATAK