Eskişehir Güneşinden.... Şiiri - Turgut ...

Gözlerim asıldı kaldı yıldızlara
Yabanıl yüreğim dayanamadı sevdana
Kar beyazı gibi ak ölüm penceresinden
Bir kuş uçtu
bir kuş daha
bir kuş daha
Sonra ölüm güneşi doğdu hemen
Ölümü özleyen yüreğime
Oturdu ruhsuz yaşamışlığı
Güzelliği mi desem çirkinliği mi desem
Ne desen de kış çiçekleri açtı bu sabah
Çiçekler açarken göz kırptı sevgilim
Gitme diyordu uzaklara ama mümkün mü
Azrail'e direnmek mümkün mü?
Çocuklar ise beklemiş...beklemiş...beklemiş...
Belki baba gelir diye...
Şu köpeklere bir bakın...bakın...bakın...
Bakın da analık duygusunugörün gözlerinizle
Görün ki insanlık güneşi doğsun aklınızda
İnsanlık güneşi...
Sen gittin gideli çocuklar yapayalnız, ama
Dokuz yavrusuna bakan bir ana köpek
Ne güzel ders veriyor bize, ne güzel bir ders
Akşam karanlığında asılmış yıldızlara
Yıldızların sıcaklığında ısınan yürekler
Anne...anne...anne...baba...baba...baba diye inlemiş
Hey gidi koca dünya yorulmadın mı döne döne daha
Ben çok yoruldum sen yorulmadın mı hey koca dünya
Bahçemde açılan güller
leylaklar
erguvanlar
sevgi çiçekleri
Ağlıyor...ağlıyor...ağlıyor
Sokak lambaları göz kırpınca titredi lambalar
Özledi ağaçların çiçek açmasını özledi, ama
Özlem uzun bir yolculuğa çıktı bu sabah
Issız bucaksız bozkırlarda yapalnızlık
Gecenin karanlığına uzandı
ne güneş var
ne ay var
ne de yıldızlar
Sönük güneşin acısı ile uyandı uykudan
Pencere camlarından dışarı baktı...baktı...baktı...
Ve sonra yumdu gözlerini...
Geride iki sözcük kaldı
seni seviyorum
seni seviyorum
seni seviyorum