Eskişehir'de Porsuk, Bende Yâr; Aşk Bana ...

Odamın penceresinden karanlığı izliyorum geceler boyu... Karşı binanın çatısı kiremit kırmızısı yansıyor adama; bitmeyen senfoninin kırık notalarını duyuyorum; güneş terk edeli çok olmuş bu şehri...
Kaldırsam biraz başımı, leylak moru gökyüzü karşımda...
Gözleri kapalı sevdiğimin, düşündüğümden O'nu habersiz. Bir ben miyim gecenin yalnızlığında uykusuz, bir benmiyim sevişen geçmişiyle?

Bir otelin küçük bir odasına sığdırıyorum tüm anılarımı, aşk bana küsmüş;
ben aşka sevdalı, ben aşka yaralı...
Sevdiğim kaçak, ben ona tutsak...

Eskişehir'e yüklüyorum tüm anlamları; sanki şehir benim...
Giden sevgilinin hüznünü taşıyor Porsuk makamında serzenişler; bu şehir ki, hüzünler bile sevişiyor.
Binlere böldüm kalbimi bir parçasını belki bir alan olur diye; alsalar neolur; ruhum yaralı bin yerinde...