Eskişehir Şiiri - Hakan Yandım

Eskişehir
Hiç sevdirmedin ki bana kendini
Sokakların hep kar,
Caddelerin ise hep serin!
Rüzgârlarla çıktın karşıma,

Yabancıydım her bir yerine,
O yüzden sesimi çıkaramıyordum
Belki korkudan, belki de biraz ürkekçe,
Çünkü son şans diye gelmiştim sana,
Burası son durağımdı anlayacağın…
Babam 'ya okur adam olur,
Ya da gelir köyünün yolunu tutar' demişti,
Bu haberi de gizliden uçuruyordu annem bana hafif gözyaşlarıyla,
Anlayacağın senden başka çarem yoktu,
Belki de bunu bildiğin için
İlk gelişimde bile yağmurlarınla karşılamıştın,
Yani; karşılamandan belliydi zaten beni sevmeyeceğin...

Biliyordum! Sevmemiştin beni,
Belki de;
Seni böyle en sona sakladığım için nefret bile etmiştin benden,
Benim en büyük keyiflerimi işkenceye çevirdin!
En kalabalık caddelerinde bile yalnızlığı hissettirdin bana!
Ama sen ne dersen de bende hiç sevmedim seni,
Her zaman korkuyu yaşadım sokaklarında,
Soğuk gecelerinde ellerim değil! Yüreğim üşüyordu...
Her mutluluğumun yolu senin karlarınla kapandı gitti.
Ve gözyaşlarımdaki hafif tuz tadı açamadı bu kapanan yolları,

Annem 'eğer bir gün karlar tıkarsa önünü,
İnsanlar seni görmezden gelirse,
Ve sen, ağlamaktan başka çare bulamazsan...
O yalnızlıkta,
Ağlamaktan sakın korkma!
Gözyaşlarındaki tuz, açar bütün yolları' demişti...

Oysa sana gelmeden önce
Ben gözyaşlarımı içime saklamayı öğrenmiştim...
Hazırlamıştım kendimi;
Bilmediğim bir şehrin içinde kaybolmaya...
Ama ilk günden ağlatacağın aklıma gelmemişti.
Zaten gözyaşlarım bile yetmedi kendimi sana sevdirmeye,

Bilmiyorum bir gün bırakıp gidebilir miyim seni,
Ama gidersem bir gün senden,
Elimi eteğimi çekersem bütün caddelerinden...
Bil ki adını bir daha anmayacağım,
Hiç özlemeyeceğim bile seni,
Çünkü sen yıllardır;
Sanki benim için saklamışsın tüm hıncını ve nefretini...