Hoyratça akıp giden yaşamın nehirlerinde aşina bir yüzüm
Ahir uykuların koynunda insanlar, beyaz yastıklarda hüzün
Kendi hükmüyle örseleniyor umut, yürekteki hazdır tuzum
Eskimiş yüzüyüm aşkın, hükümsüz saltanattır sana tutkum
Kendinden taşarak uzaklara ulaşan ırmakların sürüklediği kırık dalların intizarıdır hayat, mutlulukla ışıldayan su zerreciklerinin aşikâr yalnızlığıdır bir bakıma. Doymamış hazların tenceresinden taşan ve ruhu besleyen kollar gibidir aşk, kekre yolculuklarla yanaklardan süzülüp toprağa düşen gözyaşlarının öyküsüdür bir bakıma. Kıymık tende kök salar, dal geceler boyu suları kucaklar. Gözyaşları bu yüzden asildir gülüm, mevsim ne olursa olsun gönüllerden arınarak başıboş denizlere dolar.
Tamamını Oku
