Eskimezler Şiiri - Resul Üstün

Birkaç eksiğimizle
yıllar sonra yine bir aradayız.
O günlerden bu güne
ne değişti be dostlar?
Tutkularımız aynı tutkular,
özlemlerimiz aynı özlemler.
Her şey olduğu gibi,
her şey yerli yerinde.
Sadece biz 'eskimezler' eskidik.
Şakaklarımıza karlar yağdı,
yüzlerimizde çukurlar oluştu.
Biraz da diz ağrılarımız,
sırt ağrılarımız arttı galiba.
Şimdiki mevsimler de bir başka.
Kar daha şiddetli yağıyor,
rüzgârlar daha bir sert esiyor.
Yüreklerimizde tipi,boran...
Rüzgârlar ekip
fırtınalar mı biçiyoruz ne!
Anlaşılan,
bir tek mevsimler değişti.
O da çirkinlikten yana...
Söylencelerin Sürgün Yahudisi gibi,
Bir ucdan öbür uca savrulduk.
Geçmişi sanık,
geleceği yargıç yaptık.
Davayı savunmasız mı bıraktık ne!
Geçmişle geleceğin kavgasında,
taraflar bir başka acımasız.
Sevda yanıbaşımızda inlerken,
biz sevdasızları oynadık.
Söyleyin be dostlar.
Karanlığın karası,
akrebin zehiri mi azaldı?
Denizin balığı,
arının balı mı çoğaldı?
İstanbul'daki işçinin,
Harran'daki köylünün
ellerinin nasırı mı yok oldu?
Yoksa sahipsiz ak başaklar,
umut dalındaki tomurcuklar
bire on,
bire yüz mü verdi?
Ne değişti be dostlar?
Anamın türkülerinde aynı ezgiler,
'kılam'ları notasız.
Uyduruk masallarda hep aynı dev.
Yine bir dudağı yerde,
öbür dudağı gökte...
Yine kocaman elleri ensemizde.
Değişmedi be 'eskimez' dostlar,
değiştiremedik işte.
Sazlarda hep aynı repertuar:
yine 'Bir Başkadır Benim Memleketim'
yine 'Urfa'nın Etrafı Dumanlı Dağlar'
ve yine 'seré çiya bı dumane.'
Ne iki adım ileri,
ne bir adım ileri...
Bence biz,
hep aynı yerdeyiz be dostlar.