Eskimez Şiiri - Abdil Göktekin

   Bir varmııış bir yokmuş diye başlar bizim masallarımız. Bir gün ülkenin birinde cesurmu cesur imanlımı imanlı bir adam varmış...     Ne yaparsa yapsın ülkesi ve ümet adına yapar hatta insanlık adına yaparmış...      Ama adamı hiçmi hiç kimse sevmez hatta öyle eleştirirlermiş ki yerden yere vururlar yobazlıkla itham ederlermiş...     Gel zaman git zaman adama ahiret kapısı açılmış...Haktan gayrisine boyun eğmeyen bilğe kişinin naaşını taşımak için,  onu sağlığında yerden yere vuranlar hapsedenler bile sıraya geçip sokaklar taşarcasına uğurlamışlar...      O bilge merhum ahiret yolculuğuna çıkmadan öyle talebeler yetiştirmiş öyle sadık dostlar yetiştirmiş ki kendisinin hâyâl edip yapamadıkları daha sonra sadık dostları tarafından bi iznillah hayâl ettiği ne varsa olurmuş...    Lakin o bilge kişiyi eleştirip sonra naaşını taşımak için insan seli oluşturanların o uçmağa vardıktan sonra onun sözlerini paylaşanların karekterleri hiç değişmezmiş bu defada onun yetiştirdiği kıymetli insanları yerden yere vurmaya ne yapıldı ise yermeye başlamışlar...     Hizmet ehli kişilerden birisi bunun sebebini merak etmiş.      Efendim merakın sonunda şu kanıya varmış... Bizde alışık olduğumuz bir durumdur ; Biz eldeki kıymete söver,döver aynı kıymeti kaybedince arar ve överiz...    Kalemin cesareti kelamdan, Hak dostunun cesareti imandan beslenir efendim.    Hep dile getirmeye çalıştığı bir sözümü tektlrarlamaktan hiç usanmıyor gocunmuyorum.     Bir konuyu bilmek ukâlâ olmayı gerektirmez.      Bilgelik taslamaktan ziyade bildiğin konuyuyu hayatında tatbik et, et ki dildeki bedenine, bedenen uyguladığın ruhuna sirayet etsin. Ruhuna sirayet eden müsbet yaşamın basiretini artırsın. Bu basiret kaybetmeden kıymet bilenlerden olmanı sağlasın aksi halde neyi nerde nezaman yapacağını bilemeden yuvarlanır gidersin ey nefsim ... Eskimez bir yitiktir doğru , Aramasını bil kafi . Öne sürüp kabartma benliği , O hâl iblisin doğumu .