Eskimeyen Eskiler Şiiri - Şenol Şener

Kim derdi ki konuşanlar susacak
Ağız sönmüş, dudak sönmüş, dil sönmüş
Haksızlara kinlerini kusacak
Ozan sönmüş, türkü sönmüş, tel sönmüş

Dertlere sarılmış, sevgi bohçası
Aşk diyenin nefret dolmuş lehçesi
Kuru çöle dönmüş, gönül bahçesi
Lale sönmüş, sümbül sönmüş, gül sönmüş

Allah korkusunu baştan savanlar
Menfaat uğruna elin ovanlar
Hile ile şeker doldu kovanlar
Arı sönmüş, petek sönmüş, bal sönmüş

İnsan geçen yıllarının yasında
Şimdi hicran dolu vuslat tasında
Sohbet dinlediğim köy odasında
Ocak sönmüş ateş sönmüş kül sönmüş

Sabır ile günü güne ekledim
Hayat çilesini, sırta yükledim
Gurbet ellerinde az mı bekledim
Mektup sönmüş name sönmüş pul sönmüş

Mazi ateş olmuş, sanma yakmıyor
Kul kula tebessüm, edip bakmıyor
Yorulmuş ben gibi, coşkun akmıyor
Irmak sönmüş, dere sönmüş, sel sönmüş

Zaman akar ömür, denen olukta
Umutların biter, tek bir solukta
Bir gün duyarsınız, son yolculukta
Şenol sönmüş, Şener sönmüş, sal sönmüş