Eskimeyen Şiiri - Haydar Canpolat

bilememişim
sevmelerde eskiyip eksilirmiş meger
ve hatta yitip gidermiş bile
öylesine yenik düşüp zamana

bir yürek bozgunu yaşarmış insan
eksilip eskiyince sevmeler
yanilmiş bir ordunun
bezgin ve dağınık erleri misali
sinip gizlenirmiş bir korkunun ardına
siper edip bir yalnızlığı kendine

acısı kendindendir
her sevmenin oysa
nazlı seher sabah bir uykudan uyanır gibi
uyanınca kendine kurduğu o en tatlı düşten yada hayalden
yürek eşiginde kendi koyduğu bir top acı
ve kahrolası bir ayrılık bulurmuş
ve elleriyle dokunurmuş mecburen
öylesine bir hoşcakala ve elvedaya
bu yüzden
kızıp gücenmeden
kırıp incitmeden
başka ve her hangi bir yüregi
sevmek ne mümkün bu dünyada

gün gün nasıl eksilip eskiyorsa ömür
öylesine bir sona yürümedir her sevme
ve bir başlangıca elbette
ki her son başka bir başlangıcın öngünüdür
öylesine devinip durur işte
döne döne
yaniden başlar yürek sevmeye
ve uyak düşer başka ve yeni bir yüze
başka ve yeni bir tene ve yürege
bir sevme katar önüne
ve düşer başka bir umarın peşine

öylesine eskiyip eksilir yeni baştan her sevme
nasılki gün döner geceye
ve gece güne
öylesine sür git dönmelerdedir yürek
ve öylesine ah keşkelerde
benimkide öyle bir şey işte
her daim önüme kattığım bir sevme
düşmüşüm hep bir umarın peşine
belki bu defa seni bulurum diye
hiç ama hiç eskimeyen bir yürekle