Eskimek Ya Da Ölmek Şiiri - Mehmet Arif ...

yüzüm eskidi artık.
eğlenceli değil kelimelerim.
bedenim, ruhumun atlasına dikilmiş
bir çirkin korkuluktur. zamanı kaçıran
kum fırtınası, dağıldı ömrümün kervanları
bozkır tenli atların ayak izleri kaldı sularda
tozlu ahşap kokusu, eskimiştir artık günahlarım da
dudağında kanayan zamandır eprimiş ikonların
çözüldü kurdelası bakire taraflarımın.
aforoz ettim kemirgen aşklarımı
zehirli ayraçlar koydum,
diyaframı söktüm göğsümden.
irkildim. aynaları bir bir kaldırdım.
çıplak kaldım. yutkundum.
camii avlularında adımla beslenirken kargalar
sus deyip bağıran sancıma
bir Fatihayı eksik tuttum yaşadıklarımdan.

ve uzaklığın Asya'sı
ve unutulmuşluğun Afrika'sı
ne varsa gördüğüm ve yaşadığım
su döküp kapıyı yavaşca kapatan ayrılıklarla
çekip gittiler. beni imtihan eden. ve
aldatmacası esrarlı sözlerin.
geride sonuçlar kaldı yalnız
kollarımı, damarlarımı ve sularımı
yerle bir eden. bir moğol istilasını not ettim
ve bir haçlı seferini kazıdım demir kazıklarla
zengin usumun yoksul duvarlarına.
cüret ediyorum. hiç bir yargıdan kaçtığım yok.
ve biliyorum. bildiklerim beni kutsamaz
yaşadıklarımı hiç kimsenin diliyle
bağışlayamam. gözlerimin ıslanacağı yok.
af dileyemem ey tanrım!
yama tutmayan yaralar da yok mudur ki
alfabeden yoksun
sesimden besleniyor boşluk
üç derin çığlıktır hayattan biriktirdiğim:
yalnızdım. üşüdüm. erken öldüm.

ki ben sevda bilmezken de bedeviydim çöllerde
felsefe molozları arasında bulduğum ışık
yetmedi yükümü kentlere taşımaya
Süleyman'ın mührünü taşıyan bir gündüzüm yok
geceler ise baktım saklamıyor yaralarımı kimselerden.

merasim yapıldı. sıra sıra ve omuz omuza
ve yana yana geçti yıllar, soluklandım, yüzleştim.
sular çekildi artık, kara göründü,
kara göründü...!
o halde kapımı çalmadan çalsın ruhumu
ilden ve dilden yoksun bir azra
çalsın borusunu israfil.
vakit tamamdır.
vakit tamamdır.
vakit tamamdır.