Eskidikçe Türküler Şiiri - Melih Tansuğ

Herkes aynı dilde mırıldanır hüzünlerini
Her gelen, yeni bir şey gizler kucağında
Kozalarda içlerinde kelebekleri.

Öyle yerler biliyorum, tarifi yok.
Buralar çetin bir dağ yamacı kadar kinci
Yollarını ezberliyorum, yollarını unutuyorum kimi yerlerin
Yollar, her umudu ayrı ayrı yitirir.

Bir kelebeğin kanadındaki harita
Uğur böceğinin umulmaz gizemi
Yıldızlar kayıyor dört bir yana
Bir dilek tutuyoruz, unutuyorlar
Kışın en kör vaktinde sevdim seni
Şakakları beyazlardı bir çocuk olsa
Ki ben yine çocuk gibi gülümserim
Bir avuç misket bulduğumda.

Önceleyinde güzel günler geçirirdik
Lakin ucundan tutupta mutluluğumuzu
Çamaşır iplerinde salandırıp
Bir ceset gibi sergilemedik şehrin meydanlarında.
Ya da bir günah gibi..
Çünkü herkes biraz günahkar masallarda
Ve belinden kavrıyorken bir kadehi.
Ve hatta, hayata söverken.
Hayattan korkarken de,
Üst üste kaybedilen oyunlar gibi.

O dönemlerde dilimizden eksik olmayan bir türküyü
Binlerce kez eskitirdik ay ışığında
Kimilerine göre türküler, eskicileri anımsatır
Yorgun kısrakların sırtında..

Ve ben şimdi seni gördükçe
Nasıl oluyor bilmiyorum
Tpıkı ilk kez kanadını tanıyan kuşlar gibi
Belkide Çatalca'da kahvaltı ediyoruz.
Gözlerin bir zeytin gibi siyah,
Ellerin beyaz peynirler gibi beyaz
Tüm temiz duygular kadar beyaz
Seni yalnızlığından öpüyorum.