Eskidi Günler Şiiri - Emirhan Vardar

-eskiden-

Çekildiğinde kanım ruhumdan;
Adını içiyordum.
Aynı kadehi kaldırıyordu
Köylüler, krallar, fahişeler, tüccarlar...
Kimi zaman çöller kimi zaman karlar altında
Sessizce kuraklaşıyordu bedenim;
Adını içiyordum.

Kalp motifleriyle işlemiştim:
Sevingen, ait, kanlar içinde.
Belleğimin en diplerinde muhafaza edilen
Çekinik genlere sarmıştım adını,
Sonra tam ölecekken hatırladım
Yaşadığımı.

-şimdi-

Bir takvimin başucuna ak saniyeler yağıyor,
Daha çevirmedim yeniye koşan sayfasını.
Ansızın kuduruyor gökte bulutlar.
Berraklığınla kirlettin zamanı!
Bir başına kaldım ucunda pencerenin
Bu taneler, seni temiz sanmanın azabı.

Buğdaylar hasatlık yaftası giymiş saçlarında.
Her telinde kemana benzetilmiş kaşların,
Fikirlerimde sabaha kadar kara gözlerin:
Lacivert kadar soğuk, mavi kadar sıcak.
Pıhtılaşıyor evrenin düğümleri
Dudaklarına süzülene dek
Karla karışık yağmurlar.

-yarın-
-güneşe kadar-

Huzuru tasvir edeceğim rüyalarımda:
Sensizim,
Kalbimde pranga yok.
Kuşlar artık özgür,
Halime kimse ağlamıyor.
Oturduğum cam kenarında pisliği,
Yansımalar ardında güzelliği saklı kalmış şehrin.
Her yer, herkesle beraber karlar altına gömülmüş.
Topraksı bir avuç içi arzuluyorum,
Sanki adın son kez avuç içlerimde görülmüş.
Kardan adam yapmışsın üşüyen ellerinle,
Sana mutlu yıllar diyemeden güneş öldürmüş.