Zehrimar Bir Unutkanlık

benim bu acılarım yok mu
bu tırnaklarımdaki nikotin sarısı keder
bana seni unutturmayacaklar
iskorbütten dökülse de dişlerim
bir pansiyon odasında geberip gitsem de
yanlış bir adreste
bana seni unutturmayacaklar
bir bulvar kahvesinde unutacağım kendimi
cebimde adresim, kimliğim olmayacak
şarapçıların, evsizlerin komşusu olacağım
paslı bir ranzada
aç biilaç oturacağım
yemin ederim her bir şeyi
adımı, sanımı, yağmuru bile unutacağım
fakat benim bu acılarım hain
bana seni unutturmayacaklar
belki o gözlerindi belleğime mıhlanan
kaçak bir yolcu gibi kalbimde saklanan
dünyadaki bütün gözleri
o ela, o siyah, o yeşil cehennemleri unutsam da
gözlerinin o bıçak ışıltısını
benim acılarım bana unutturmayacaklar
gözlerinle gözlerimin o kanlı denk gelişini
bir mızıka gibi inleyen o anları
söküp atamıyorum
güldüğün bazı akşamüstleri hafızamda
silinmemekte ısrarcı, bir jilet gibi keskin
neden silinmiyor bu anlar, neden bu kadar inatçı?
acılarım seni gülerek hatırlatıyor bana
bir namlu gibi şakağımda o gülüşün
zaten gülmek
bir küçük bebekten sonra en çok sana yakışıyor
sen hep gül
öyle bir gül ki
kıskancından solsun bütün çiçekler
içimde intihar eden o kelebekler
sen güldükçe yeniden dirilecekler...