Eskiden Sevdiğin Tüm Hafızalara

Çitlerime diken iliştirmektense küçük bir menteşe ekleseydim
Uzaklardan yaklaşan soluksuz silüetleri
bir bir alsaydım içeri
Her kokuya başka bir biblonun ismini biçtiğin
Sonra da benim yalanlarımla içtiğinde
İzin verir miydin onlara kapımı açmama?

Hepsine bir deli cesaretle evimi tarif eder,
bir tane de burgundy açardım belki
80’lerde kaç müzik çıkmışsa dinlerdik fütursuzca, muhitim ıssız
Senle ilgili her gizi, güzeli başımı kırlente koyup dinler,
Sanki senelerimi sana vermemiş gibi
Seni yeniden bilirdim
Bir yudum daha? Bir sen daha.
Peki sen de bilir miydin kendini bardaktaki lekelerden?

Güneşin kızıllığa heveslendiğini görünce
en mahzunları da gitmeye yeltenirdi
Hepsi ayaklanır ve kapıya yanaşırdı,
Onların ellerini minnetimle birleştirip teşekkür ederdim
Sana kattıkları her anı, her alıntı, gözyaşı ve sis
Seni kendine karıştıran şarkılar,
doldurduğun şiir defterleri izlerin, ve çizgilerin…
Tüm o hafızalara teşekkür ederdim
kendilerini sana karıştırıp yolunu çizecek kalemin
mürekkebini doldurdukları için,
O yolu da benimkiyle kesiştirdikleri için.

Gölgeleri kaybolduğundaysa
uyku binerdi göz kapaklarıma.
Ben de mi sakiye bulandım?
Sense bambaşka bir şarkı armağan ederdin Lany’den
“You gave me hope when I was empty,
Walked me through the fire, you were there..”
Şarkıyı dinlerken kaybolan adımların
ve hafızamdaki ürkek yazılar
Raflarımıza yerleştirdiği plaklarının tozunu üfler,
kitabının son kısmını bana ayırmanın verdiği rehavetle
Bir sonraki şarkıyı seçerdim,
belki toza karışırdı bu şarkı belki de soluğum
ama şu an belirginsek, bilirdim
bana hiç silik bir anı vaat etmezdin.