Eskiden Şiiri - Ayşe Uçar

eskiden
güvercin gözlü evlerin sevilen kedileri
ruhu duru akşamların şiir okunan saatleri
elleri toprak kokulu masal tadında insanları
leylak renkli mevsimlerin bahar çiçekleri
rüzgâr üfüren tepelerde bir papatyanın
bir papatyaya göz kırptığı tozlu
patikaları

dut ağacı altına serilen sofra bezleri
nar çatlatan gecelerin doyumsuz aşkları
sabah uykusunu sıçratan kurmalı saatleri
komşunun komşuya götürdüğü ev baklavaları
mısır tarlalarında koşturdukları
cıvıl cıvıl çocukları

eskiden
evet
eskiden
dağların eteğinden akan buzlu serin suları
sokaklarda satılan yaz akşamları karsambaçları
dost sofralarında anlattıkları renkli hikayeleri
çok şey vardı mutluluk ve sevginin kucaklaştığı

şimdilerde
hevesi kursağımızda kalmış sevda özlemleri
renkli çarşıların cafcaflı mağazaları ıslak hamburger menüleri
yerli malların ötelendiği marka çantaları marka ayakkabıları
lüks arabaların arşınladığı kalabalık caddeleri yapay çiçekleri
tekmelenen kedileri zehirlenen köpekleri

aslında yok yok
dünya’ ya açılan gözleri kolları var insanların
bir dokunuşla mesajlaştığı konuştuğu milyonlarca sözde dostları
daldan dala kanatlandığı bir günlük aşkları filtreli yüzleri
protein tozlarıyla kuvvetlendirdikleri kasları renkli lensleri
takma tırnakları çıtçıtlı uzun saçları favori dizileri
animasyon kahramanları
say say bitmeyen zenginliği çeşitliliği
derken
gittikçe yoksullaşan vicdanı merhameti
ve gün geçtikçe katmerlenen hırsı kibri
insan olabilmenin o kıymetli erdemlerinin
o naif inceliğin yoksunluğu
ah! ki ah!

çok değişim geçirdiğimiz
o kadar aşikâr ki dağlar denizler toprak ve ormanlar
nice nesli tükenmiş canlılar bu gök o bulutlar yağmurlar
hayıfla izlerken insan neslinin mahvoluşunu

zamanın iğdiş edilmiş obur ağzında
bizler rahvanlanmış kanatlarımızla giydik tükenmişliğin hırkasını
kolay lokma kıvamında uçurumlara saldırgan kurtlar gibi
yuvarlanıyoruz

21012023
21:50