Eskiden Şiiri - Turgay Ata

Yine gözlerde yaş var, yine özlemler coştu
Ah o eski yaşamlar ne güzeldi, ne hoştu

Yoktu ne televizyon, ne de cep telefonu
Eğlencemiz masaldı, mutlu biterdi sonu

Büyükler anlatırdı, küçükler ders alırdı
Bir kültür yaşanırdı, herkes mutlu kalırdı

Çelik çomak oynardık, topaçlar çevirirdik
Üst üste taşlar dizer, top atar devirirdik

Kızaklarımız vardı, her biri bir ustura
Ne güzel de kayardık karları yara yara

Bir kusur bin pişmanlık, hata keskin bıçaktı
Yüreklerimiz berrak, sohbetlerimiz aktı

Okulumuz uzaktı, yürür giderdik yaya
Giderken şakalaşır, gülerdik doya doya

Şimdi her şey değişti dostluk, kardeşlik yavan
Kevgire döndü toplum, çöktü çökecek tavan

Herkes âlim kesildi, din bezirgânı her yan
Kendileri uykuda, bize diyorlar uyan

Tüm yaşantımız sahte, arkadaşlıklar sanal
Aşkımız Televizyon çevir binlerce kanal

Konuşmayı unuttuk bireysel yaşıyoruz
Merhamete susamış birer kalp taşıyoruz

Uygarlık medeniyet naraları atanlar
Ülkeleri deviren, milletleri yutanlar

Bebekler kıyılara vuruyor nerdesiniz?
İnsan değil misiniz, kimlersiniz nesiniz?

Taş devri insanları belki daha mutluydu
Silahları taştandı yaşamdan umutluydu

Uygarız, medeniyiz diye hiç övünmeyin
Yarın çok geç olunca boşuna dövünmeyin

Elele verin artık gayeniz barış olsun
Barışa giden yolda hedefe varış olsun

Silahlar çare değil olmadı hiçbir derde
Söndürün geç olmadan yangınlar var her yerde

Bizimkisi boş hayal okumak var gülmek var
Dünya gelip geçici gerçek olan ölmek var