Sokaklar da yankılanıyor,
Eskicinin sesi.
Saçı,
Sakalı ağarmış,
Kendisinden de eski arabası.
Daracık taş sokaklarda,
Yanındaki arabanın yorgunluğunda,
Bakınıyor ahşap binalara.
Hani cam da görse,
Eski bir sima,
Pazarlıklar başlayacak kapı aralıklarında.
Zaman,
Bir yudum da,
Bir nefeste,
Neleri eskitmiyor ki?
Yıllar öncesi aşkları;
Günlükler arasında.
Dostlukları;
Koşuşturmalar da.
Kendi ruhlarımızı;
Yalnızlıklarımız da.
Bilirim zaman neleri eskitmez ki.
Hala direniriz onlardan kurtulmaya,
Çünkü koyamayız asla,
Eski değerlerin yerine,
Yenilerini koymaya.
Ankara Haziran 2002
Hakan ArıkanKayıt Tarihi : 1.6.2004 11:02:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Hakan Arıkan](https://www.antoloji.com/i/siir/2004/06/01/eskici-20.jpg)
eskicici arabasına,
bir tek dostlugu
koyamaz arabasına
ve her eklenen an ile değerlenen eski..
anlam kuvvetli...terbikler...
Asla kıyamayız
Eski değerlerin yerine,
Yenilerini koymaya
Yüreğinize sağlık Hakan Bey... Tebrikler....
TÜM YORUMLAR (3)