Eski Zaman Şiiri Şiiri - Nahil Boztepe

Bütün dünya kararmış, güneş gözden kaybolmuş,
Sanki ışığı sönmüş, bu renksiz kâinatın.
Muhabbet bağı yıkık, sevda gülleri solmuş,
Bülbül boşa ağlama, duyan olmaz feryatın.

Gönlünü boşa yorma, boşuna etme telaş,
Haydi uç git bu elden, başka diyara ulaş,
Beni de al yanına, olurum sana yoldaş,
Bana kurtuluş olur, senin muhassenatın.

Dünya denen bu handa, şimdi yalnız kalmışım,
Herkesten çok uzağım, hayallere dalmışım,
Öyle çaresizim ki, dosttan yara almışım,
Bana faydası yokmuş, arz ettiğim muratın.

Sevda düştü kalbime, şimdi yanıktır yeri,
Yıllarca yaktı beni, üstümde kaldı kiri,
Artık tahammülüm yok, bittiği günden beri,
Hasretini çekerim, ulaşılmaz vuslatın.

Dilimi suspus ettim, sessizliğe büründüm,
Bazen aşık dediler, bazen aptal göründüm,
Gurbet ellere düştüm, diyar, diyar süründüm,
N’lur bana hiç sorma, neydi senin maksatın?

Gönlüm şimdi çok mahzun, dünyam ise çok renksiz
İçimde masum çocuk, gece gündüz hep sessiz,
Hayata küskün kalmış, yüzü gülmez neşesiz,
Çünkü yükünü taşır, hasret kokan firkatın.

Dönüp baktım da biraz, gelip geçen zamana,
Ömrüm mahkum edilmiş, çekilmez bir hicrana,
Boztepe’yim anlattım, kulak verdiysen bana,
Macerası böyledir, öksüz olan hayatın...