Eski Zaman Çocukları Şiiri - Orhan Gülaçar

ESKİ ZAMAN ÇOCUKLARI

Dizlerimiz de yaralar hiç eksik olmazdı bizim...
Acıkınca ateş yakıp denizden midye çıkarır yerdik.
Bir kibritti sermayemiz...
Kolektif çalışmayı öğrendik.

Mahallede kim en güçlü kim en hızlı koşar bilirdik.
Güreşip koşarak öz güven kazanmayı öğrendik

Trata çeken balıkçılarına yardım ederdik
Karşılığında bir torba balık alırdık.
Emek ne demek öğrendik

Karpuz sergisine,
Kamyondan elden ele karpuz atılırdı .
Büyüklerimize yardım ederdik ,
İmeceyi ve dayanışmayı öğrendik.

Bayramlarda ata binerdik...
Bir canlıyı idare etmesini öğrendik

Evlerimiz bahçeliydi, kedimiz, köpeğimiz vardı.
Hayvanla dostluğu, hayvan sevgisini öğrendik.

Bakkal alışverişlerimizi babamız adına yapardık;
Söz vermenin namus olduğunu öğrendik

Komşularımız kışın yakmak için odun kömür alırdı
Odunu kömürü taşımalarına yardım ederdik ..
Komşuluğun kıymetini öğrendik ...

Mahallede her kapı çocuklara açıktı,
O evlerden salçalı ekmek isterdik...
Ekmek yediğimiz evlerin çocuklarını
Kardeş gözüyle bakmayı öğrendik

Bırakın çocukları koşsunlar, düşsünler,
Hayatı öğrensinler anlasınlar...
Öyle uzaktan uzaktan izleyin
Kapatmayın evlere ...