Eski Ve Yeni Kavgası

Türkçe, çeşitli iklimlerde, muhtelif kültürlerle yoğrulup İslâmiyetle tanıştıktan sonra benliğini, zenginliğini buldu ve Osmanlıca ile çok zengin ve kıymetli eserler ortaya kondu. 1930’lu yıllarda, Türkçe hakkında güdülen politika ise, “arı bir dil” haline getirme anlayışı idi. Mânevî değerlerimize olduğu gibi, “lisan” mirasımıza da dil, hatta el uzatılarak; “dil devrimi” adı altında, “öz Türkçe” yaftası ile tahrip edilmek istendi. Hatta bu iş o dereceye vardırıldı ki, kasapların 2.5 lira karşılığında “öz Türkçe” kelime uydurdukları kepazeliği bile yaşandı! Arapça menşeli olan “şey” kelimesini kaldırma çabaları içinde çırpınırlarken, “Şey’i kaldıracağız, ama bu ‘şey’in yerine hangi şeyi koyacağız? ” diye de garip tavırlar sergilemişlerdir. “Yabancı kelimeler dilden çıkarılacak” dendiği halde, sadece İslâm kültürünün mahsulü olan Arapça ve edebiyat dilinin getirdiği Farsça kelimeler atılmaya başlanmıştır. Sair Batı dillerinden aldığımız kelimelere hiç dokunulmamıştır. Bu da gösteriyor ki, maksat dili “yabancı kelimelerden” kurtarmak değil, İslâm kültürünün mefhumlarından temizlemektir! Halbuki bir lisan, başka dillerden ne kadar kelime alır, onu kendi morfolojik ve fonetik yapısında eritirse büyüklüğü, zenginliği ve itibarı o nisbette artar. Yeryüzünde yaşayan hiçbir büyük dil yoktur ki, başka dillerden kelime almasın. Hatta dil edebiyat otoriteleri, “kelimelerin izdivacı”ndan bahsetmişlerdir. Türkler eskiden beri, göçebe ve hareketli bir hayat yaşamış olduklarından; Türkçe’nin “fiil” ve “hareket” ifade eden kelimeleri boldur. Edebî ve ilmî kelimeler ise pek yoktur. Türkler İslâmiyeti kabul ettikten sonra, ilim dili olarak Arapça ve edebiyat dili olarak Farsça’dan çok kelime almışlardır. Osmanlıca, 35 harflidir ve dünyadaki bütün dillerin seslerini ifade edecek güçte bir medeniyet dilidir. Kültür emperyalistleri, bir milleti yok etmek ve hâkimiyeti altına alıp sömürmek için, evvelâ onu ayakta tutan dinine, inançlarına hücum eder. Dinin anlaşılması vasıtası da dildir. Dili yok etme ve yozlaştırma yolunu seçer. Böylece nesiller arasındaki kültür nakileleri olan kelimeleri yok ederler. Bir kelime, bir âlem demektir. Eğer kelimeler, uydurukçalarıyla değiştirilirse, hafızalarda kodlanmış olan kültür hazineleri de yok olur. Zirâ, kelimeler, uzun seneler boyunca, milletin anlayış ve kültür potasında yoğrularak bir mânâ kazanır. O kelime, seslendirildiğinde, hafızalarda yüzlerce mânâ çağrışımı meydana gelir. Bu kelimelerin yerine uydurukça kelimeler koyarsanız, hafızanıza hiçbir çağrışım yaptırmaz. Bu yeni kelimeyi öğrenene, hazmedene, onun çağrıştırdığı manaları ve mefhumları meleke haline getirene kadar da, kimbilir acaba ne kadar zaman geçecektir? Millet olarak şerefli bir ömrü; nefsimizi, neslimizi dinimizle, dinimizi dilimizle muhafaza ederek sürdürebiliriz. Osmanlıca, böyle bir kudrete haiz, tükenmez bir hazinedir.