Eski Vagon Şiiri - Mehmet Raşit Er

“Eski Vagon”

Trenlerde geçmiyor artık buradan.
Rayların pası kalınlaştı.
O eski vagon hep gözümün önünde.
Onu gördükçe sinirlerim bozuluyor.
Aylardan Haziran öğlen vakti.
Ilık bir rüzgar esiyordu.
Babam gitti.
Babam gelemez zaten.!
Annem de baban gelmez diyor.
Yakında o da gidecekmiş.
Nereye ? diye sordum.
Söylemedi...
Eskiden ne çok güzeldi burası.
Lokomotifler peş, peşe geçerdi.
Kara bir duman yükselirdi.
Bozkırın ortasından.
Trenin sesini duyan kuşlar havalanırdı.
Kavak ağaçlarının dalları arasından.
Yolcular tren camlarından bakardı bize.
El sallardık...
Gülümserlerdi.
Kimi yolcular şeker atardı camdan.
Kimi tebessüm.
Şimdi çok sessiz buralar.
Gündüzü ağlamaklı, yaslı.
Sessiz, sakin.
Gecesi cansız, ölü gibi.
Yaprak kımıldamıyor burada.
O sevdiğim manzara bitmiş.
Trenler geçmiyor artık.
İçime yalnızlık çöküyor.
Korkuyorum geceleri.
Annem hep dua etmekle meşgul.
Devrim’ler de yakında gidecek.
Babasının tahini çıkmış.
Hiç arkadaşım kalmayacak.
Düşündükçe..,
üşüyorum.
Kiminle gezeceğim.?
Kiminle oynayacağım.?
Tren sirenleri de yok.
Gelecek tren de yok.
O eski vagon orada duruyor hâlâ..!
O eski vagona lanetler ola.

24 Şubat 2019
Mehmet Raşit Er