Eski Topraklar Şiiri - Köşektaş Türküleri

Gözümü yumunca canlanır kerpiç evlerin o sarı tozu
Sanki kulağımda çınlar dedelerimin o vakur, derin sözü
Şimdi ıssız kalmış bahçeler, kurumuş asmaların nazlı yüzü
Eskiler gidince boynu bükük kaldı bizim Köşektaş

Yerde bir büyük sofra, herkes aynı tabağa kaşık sallardı
Büyükler söze başlayınca gençler hürmetle susup dinlerdi
Bir somun sıcak ekmek, bin tane dertli gönlü bağlardı
O güzel insanlar göçünce sessiz kaldı bizim Köşektaş

Gaz lambasının ışığında anlatılırdı o kadim hikayeler
Şimdi ne o eski odalar kaldı ne de o sözü dinlenen beyler
Gurbet aldı götürdü gençleri, gariplere kaldı bu köyler
Hasretin yüküyle beli bükük kaldı bizim Köşektaş

Harman yerinde döven süren o çatlak elleri unutmadık
Akşam ezanıyla eve dönen yorgun gözleri unutmadık
Toprağına alın teri döken o mert özleri unutmadık
Hala o izlerin üstünde ayakta durur bizim Köşektaş

Sılamızın toprağına bin selam olsun, başımız üstüne
Gidenlerin mekanı nur dolsun, duamız gitsin hepsine
Sönmesin ocağımız, halefler sahip çıksın bu sesine
Kökümüzdür, şanımızdır, tarihimizdir bizim Köşektaş
Unutursak kalbimiz kurusun, canımızdır bizim Köşektaş!