'Hele destur! ...' diye dünyanin kulpundan söyle tutup, her seyi kitabina göre yeniden yazmaya girismis biz yeni yetmelere,
isigimizin tükenecegi, ferimizin kacacagi günleri ihtar eden yanibasimizdaki yamulmus sokak lambasi...
düzeltmeye kalktigimiz seylerin bizi de yamultmaya yetecek kadar dayanikli oldugunu ögreten ibret levhasi...
seni okuyoruz, seni yaziyoruz:
Boynumuz bükülür,
Kamburumuza kuslar konar,
Bir kadim Laterna gibi...
Birisi kolumuzdan tutarsa,
Gözlerimizde bir isik yanar...
Kimimiz hurdadan jilet olup
Bir kösede trastayiz,
Kimimiz saga sola tutunup,
Yeni rüzgarlara da isliklatmak icin
Ugrastayiz...
Bir zamanlar,
Bize yer acmak icin yikilan
Ve hurdacisini bekleyen
Eskinin tepesine dikilen
Yepyeni, dimdik
Fiyakali bir sokak lambasiydik...
Isigimiza muhtac ne geceler saydik...
Simdi,
Dikilen her yeni, kurumlu diregi gördükce,
'Hele destur...! ' cektigimiz
Günler gelir yada...
Umutlu desturlari,
Tekaüdlerin takip ettigi bu dünyada,
Keski hic olmasaydik...
Ve simdi,
Boynumuz bükülür,
Kamburumuza kuslar konar,
Bir kadim Laterna gibi...
Birisi kolumuzdan tutarsa,
Gözlerimizde bir isik yanar...
Kayıt Tarihi : 22.7.2003 18:07:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)