Eski Sevgili Şiiri - Hulya Oyman

Ne zaman yabancı olduk Istanbul?
Ne zaman koptuk birbirimizden?
Hani sen benimdin her semtinle?
Ayrılamam sanırdim senden, ölsem bile...

Kaç yıl oldu yüzünü görmeyeli?
İçmeyeli yosun kokulu rüzgarlarını
Bir vapur güvertesinden
büyülü manzaralarını seyretmeyeli?

Yillar geçti, tabi yaşlandin sen de
belki çirkinleştin,
belki fazlalıkların arttı bedeninde,
Belki kamburlaştın taşımaktan
onca ağırlığı...
ama hala çok güzelsin belleğimde.

Mavnaların tekdüze tıkırtısı
nereden geldiği belirsiz şileplerin sinyalleri,
biri bitince biri başlayan
bir kelimesini bile çözemediğim,
gizemli ezan sesleri
hala ninni olur bana,
uyuyamadığım gecelerde...

İnsanlar hala mutsuz geziyor mu sokaklarında?
Öfkeli kalabalıklarla dolu mu hala duraklar?
Ya işçi pazarları?
Hala işsiz, ümitsiz dolaşıyor mu insanlar?
Sucular hala çınlatıyor mu ortalığı?
Ya simitçiler, dondurmacılar,
macuncular, pamuk şekerciler, keten helvacılar,
koşturuyor mu peşinden semt çocuklarını?

Ya boyacı çocuklar, hamallar,
erkenden çıraklığa başlayanlar,
ondan bundan dayak yer, dururlar mı hala?
Ya dilenciler, sokak cocukları
köşe başlarında, sokak aralarinda
çıplak, ser sefil, koşuştururlar mı?

İtiraf edeyim artık!
Beni o büyü, o korkunç sefillikler
ve çaresizlikler uzaklaştırdı senden.

Belki günahın yoktu senin,
Belki güzelliğinle, sen herkesin rüyasına girmiştin
ve herkes türlü türlü umutlarla koşmuştu sana.
Kimse bilmeden bunca karmaşıklığı,
herşeyi senden ummuştu,
sonrada,
sokaklarında altın aramaktan
yorulmuştu.

Pek çoğu yanıldığını güç anladı.
Ya yitip gitti arka sokaklarda,
ya bıraktı gitti seni,
ümitlerini başka yerlerde aramağa...
Ben kendi hesabıma bir huzur arıyordum
bir de yeşillik, maviliğin yanı sıra.

Belki buldum sanıyorum
bu şehirde, bu ülkede,
senden ne kadar uzak olsa da.

Ama tam o sıra, dehşetli, dayanılmaz bir
yosun kokusu geliyor burnuma
ve vapur sesleri bolup uykularımı
uyandırıyor beni şaşkınca!

20.05.2000/Toronto