Eski Saat Şiiri - Musa Durman

Bir iki üç
Kaç kuruş eder
Bu eski saat
İçi paslıdır
Çalışmaz tıkır tıkır
Akrepi desen boş boş dolanır durur
Sahi bu saat niye evde durur
Kurtulmalı artık bundan
Ama atmaya da eli gitmiyor insanın
Yadigardır
Hatırdır hatıradır
Babayla yaşıtdır bu saat
Babayı hatırlatır
Vazgeçilmez saatin eskisinden de
Babanın eskisinden de
Zaten son o gün calıştı
Pederin vakti bitince
Oda durdu
Pek canlı,sert ve istekli atan bir kalp edasıyla
İnsan unutmak ister bazen öleni ölümü
Bunun için utanır kendinden
Hırsını çıkarır bu saatten
Çünkü hep o anı gösterir saat
Hep o duran kalbi
Sahi bu saat niye hala evde durur
Kuruş etmez ya belki yenisi gelir
Lakin korkar insan
Yine yeni yeniden demeye
Cünkü elini daldırsa kolu gider
Dalıp gitmeye korkar insan
Bu saat hep orda durur
Bir baba gibi köşede kurulu
Her gelen görsün diye seyrder yolu
Tamir etmeye heves ederde insan hiç oralı olmaz
Zaten pekte gerekmez
Bir peder bakardı o saate
Hoşuna giderdi heralde deseni
Şimdi kimse hatırlamaz annemden başka o saatin yüzünü
Fakat bir fotoğraf asılı o saate
Hala ilk günkü gibi sıcak ve taze
Peder ne güzel çıkmış öyle
Bu yüzden annem elini çekmez o saatten
Sahi bu saat niye hala evde durur
Eli gitmez o fotoğrafa insanın
Bozulacağından korkar insan
Başına bir iş gelirse bir köşede
Unutacağından korkar insan
Yok edip yok olacağından korkar insan