Eski Rmazanlar Şiiri - Salih Yıldız

Ramazan yaklaşınca, hazırlıklar başlardı;
Evi telâşe sarar, Anam yufka haşlardı.

İki, üç en güzel Kaz, hapsedilir kümese;
Mısır ile beslenir, eğer tilki görmese.

Kesilir kavurması, hazırlanır özenle;
Cimciklere tat verir, lezzet katar düzenle.

Amanın o ne neşe, o ne mutlu bir zaman;
Çocuğu ve yaşlısı, cümle köylü pek yaman.

Yardımlaşma dorukta, çirkin huylar azalır;
Günahların yerini, kat-kat sevaplar alır.

Önce teravihlere, kadın erkek koşulur;
Salât-u selamlarla, hep beraber coşulur.

İlk sahur heyecanı, çocukları sarardı;
Uyanıklar kendine, sofrada yer arardı.

Kimisi kıvranarak, akşama kadar çıkar;
Kimisi utanarak, öğle olmadan bıkar.

Ama hepimiz akşam, bir tepecik arardık;
Elimizde meyvecik, ezanları sorardık.

Küçük bir top atılır, koşarız evimize;
Hudutsuz büyük sevgi, katılır sevgimize.

Kadir gecesi zirve yapar neşe ve sevinç;
Arefe de her Mümin, günahsız, tertemiz, dinç…

Otuz gün gelir geçer, madden manen ziyafet;
Bayrama çocuklara, hazırlanır kıyafet.

Bir çocuğun bayramı anlatması gayet zor;
Yaşayarak görülür, tutunca bilinir kor.

Şimdi o şuh günlerin, hasreti gönlümüzde;
Bir daha görür müyüz, bilmem ki ömrümüzde.

Cümle inananlara, bayramlar dileyelim;
Garibi hoş anları, yâd edip inleyelim…