Eski Ramazanlar Şiiri - Necmettin Özgürsoy

Çocuktum en çok altmışlara uzanır yaşım.
Altı yaşlarımda oruca başladım.
Kaldırmazlarsa diye, sahura kadar uyku tutmazdı gözüm.
İlk ramazanlarım kış aylarına denk gelmişti.
Kısaydı günler, çok küçük olsam da açlığa dayanırdım.
Ne büyük mutluluktu, o günlerde büyüklerle yarışmak,
Oruç tutmanın gururuyla akşamları teravihe koşmak.

Köylüydük, rızık için ramazanda çalışmak zorundaydık.
Önceleri pancar tarlalarını hatırlarım, çok zor gelmezdi.
Erken saatlerde tarlaya gitmek, pancarları söküp, yapraklarından ayırmak.
Sonra daha zordu, traktör girmeyen tarlalardan,
Sığırla girip, pancarları kağnıyla dışarıya taşımak.
Zor işti aç karnına dayanmazdı vücutlar.
Sahurdan sonra koşardık sığırları, sürerdik kağnıları tarlaya.
Kağnılarla tarlaya giderken, hep başka görünürdü, gözüme yıldızlar.
Büyük bir mutluluk verirdi, gecenin karanlığında işe başlamak.
Yıldızları seyrederken hep hayal kurardım, kağnıyla giderken tarlaya.
O yıldızlar ilham verirdi bana, tek yol derdim, okumak ve bu sefil hayattan kurtulmak…
Köyde yaşayan her çocuğun hayalidir bu,
Belki de toprakla yapılan mücadeleden kaçmak.
Hiç olmayan Almanya hayali kurardı; gidip, gelenlerin haline bakarak, kapağı atmakla hayatı kurtarmak.

Toprak bereketliydi, anaydı, şefkatliydi, cömertti, bolluktu.
Hala tadı damağımda, kokusu burnumda tüter.
Anadolu tohumuyla üretilen hıyarlar, domatesler, kabaklar.
Lakin toprak güç istiyordu, sabır istiyordu, dayanıklılık istiyordu.
Patlatırcasına ellerini sabana yapışmayı, tırnaklarıyla didinmeyi bekliyordu.
Toprak yardı, sevgiliydi, ama zordu sevgisi meşakkatliydi.
Hepimiz yıldık, içimiz burkulsa da, gönlümüz sızlasa da, bu sevgiden ayrılıp koptuk.
Gün geldi terk ettik, ardımızda bir nostalji hasretiyle ayrıldık.

Gururla diktiğimiz her baca, toprağın kalbine saplanan bir ok oldu.
Betonlarla ördük Anadolu’yu baştanbaşa.
Kalanlarımız da, fazla ürün almak adına ihanet ettik toprağa,
Tohumunu bozduk, üzerine bin bir çeşit zehir akıttık.
Kaybeden biz mi olduk, yoksa toprak ana mı?
Yudum yudum zehir akıtırken bağrına,
Bunun KDV’ li vergi gibi çocuklarımızın ciğerlerine döneceğini hesaba katmadık.

Ben bu gün o yıllarda kurulan iftar sofralarının hasretini çekerim.
Tarlamızda yetiştirdiğimiz buğdaydan, su değirmenlerinde öğüttüğümüz undan, taş fırınlarında,
Annelerimizin elleriyle ekşi hamur mayasıyla yoğurduğu.
Taş fırın ekmeklerinin özlemini çekiyorum.
Ben yine annelerimizin elleriyle yaptığı yoğurdu,
Bıçakla kesmek, ekmeğinin üzerine sürerek, salçalayıp karabiberli yemek istiyorum.
Tadına doyulmaz köy sütüyle yapılmış sütlaçların üzerinde bir parmak kaymak görmek istiyorum.
Acıktığım zaman, elime bir dilim ekmek alarak bahçeye koşmak,
Dalından kopardığım domatesleri, bağından kopardığım kokulu üzümleri katık etmek istiyorum.
Ben doğal besinlerin harmanlandığı, annemin elinin kokusunun sindiği,
Gözlemeli, bazlamalı, bol cevizle baklavalı iftar sofralarını istiyorum.
Ben hasretle eski ramazanları, köyümü istiyorum…

Ben yine ramazanda orucumla, ellerim patlayıncaya,
Dudaklarım susuzluktan çatlayıncaya kadar çalışmak istiyorum.
Ben ramazan sofrasında gözlerime hitabeden değil,
Doğallığın, anne sevgisinin katılmışlığın kokusuyla doymak istiyorum…
Ben bayram öncesinde, bayramlık diye alınmış, ucuz bir kazağı yastığımın başucuna koyarak uyumak istiyorum.
Varsın babam bana iskarpin alamasın, olsun.
Ben ülkemdeki herkesin gerçeği olan,
Bir kara Ankara lastiğiyle avunmak istiyorum.
Bayramlarda tek tek büyükleri dolaşıp, ellerini öpmek istiyorum.
Varsın kimisi beş kuruş, on kuruş harçlık versin.
Olmayan kapıdan bir akide şekeriyle göndersin.
Ben yine de eskisi gibi, ağzımı tatlandırmak istiyorum.
Ben ramazanlarda her akşam ayrı bir evde kurulan,
Başına bütün mahalleyi toplayan, ramazan sofralarını bekliyorum.
Karınca kararınca yoksula el uzatılan, o şefkatli günleri bekliyorum.
Küslerin barıştığı, insanların hayırla yarıştığı.
Ben köyümü, mahallemi hasretle özlüyorum.
O sevgi dolu ramazanları, bayramları nafile de olsa bekliyorum…