Eski radyoyu indirdim çatıdan,
Tamiri de epey zor oldu hani.
Çalsın eskileri bana,
Ne kalmışsa düğmelerinde hapsedilmiş.
Hatırlatsın bana,
Şen şakrak olduğum günlerimi.
Söylesin Mecnun’ nun Leyla’ya yandığını,
Çöllerde geçen ömrün yok oluşunu.
Neden bana yanacak birini,
Zamanında bulmadığımı.
Geçti artık sevme zamanı desin.
Çok hem de çok geç kaldım,
Birçok şeye...
Hadi radyo çalmaya başladı bile.
Çoktan uzandım bir dal gibi pencereden,
Açtım gonca gül gibi yeniden.
Bu yanan dünyada ben de aldım nasibimi.
Yangın söner sonunda,
Alevlerden bir avuç kül kalır geriye.
Savrulur yele karşı,
Volkan gibi gönlümden,
Fışkırıyor lavlar her yere.
Ne geceyi nede gündüzü seçemiyorum.
Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım.
Yüreğim hapsedilmiş bir yavru kuş.
Ne kaçabiliyor ne de büyüyebiliyor.
Bir türlü iflah olmuyor.
Ne olacak bu aşkın sonu.
Sen orada ben burada,
Şimdi hiç geçmiyor zaman.
01.08.08. Kırıkkale
Ümran ÖzlükKayıt Tarihi : 16.7.2009 22:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Radyolar artık eski toprak gibi oldu. Şİmdilerde sadece görsel şeylere önem veririr olduk.Hani nerede ay karanlık gecede dinlediğimiz o güzel şarkılar, gençliye merhaba dediğimiz o yıllar.Ah o şarkıların gözü kör olmasın. Çok şeyi kaçırdığımız çooook sonraları fark ediyoruz. Oysa; 'Hayat iyi şeyleri sonraya saklayacak kadar uzun değil'.Bilemedik işte...
Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım.
Yüreğim hapsedilmiş bir yavru kuş.
Ne kaçabiliyor ne de büyüyebiliyor.
Bir türlü iflah olmuyor.
Ne olacak bu aşkın sonu.
Sen orada ben burada,
Şimdi hiç geçmiyor zaman.
Çok harika bir eser,nostalji yaşadım okurken,gittim geçmişe,şiir böyle olmalı,okurken yaşamalı okuyucu,yüreğinize sağlık,saygılar sunuyorum...
TÜM YORUMLAR (3)