Artık kimse mendil sallamıyor
Giden trenin ardından…
Oysa tren aynı tren, istasyon aynı
Değişen sadece biziz
Biraz da zaman…
Oya gibi işlenmiş ve zarif değil, yazık…
Dilimize pelesenk ettiğimiz aşk bugün,
En az cebimizdeki mendiller kadar kağıt!
Gözyaşı dökmek bile sanki eziyet
Çoktan masallarda kalmış
Aşk üstüne yaktıkları o efsanevi ağıt!
Vagonlar hâlâ tıklım tıklım,
Boş olan yürek!
Gurur kilit vurmuş dudaklarımıza;
Öyle zor geliyor ki artık sevgimizi söylemek…
Bir tren istasyonu kadar kalabalık hayatı,
Raylar kadar soğuk ve yalnız yaşayışımız;
O eski mendillere ihanetimizin
Cezası olsa gerek!
15 05 2006
Jale DemirdöğenKayıt Tarihi : 11.12.2006 01:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
En az cebimizdeki mendiller kadar kağıt!***
seçmek istemedim hiç bir dizesini ama burası ayrı bi güzeldi..final mi..son noktaydı...
tampuan..tşk.ler...
Kültür değişimi üzerinden anadolu insanın yüreğine sallanan bir turnosol kağıdı olduğunu düşünüyorum şiirin..
Şair duyarlılığın eksilmesinden şikayet ederken muhafaza edilmesi gereken değerlere işaret ediyor..
Muhafazakarlık her insanın yaşadığı bir duygu..Edebi sanatlarda nostalgie olarak özel bir telaffuzla anılıyor.
Sevgili şair,
İnsan her halükarda güzelliklerin peşindedir...
insandan umut kesilmez.
Her ne kadar kağıt mendilleri sevgiliye sallayamaz veya tanzimatta olduğu gibi katibine bilinçli bir şekilde düşüremezse de üzerine bir kaç dize yazar..
insan bir yolunu bulur eşyaya sevgisinden izler düşürür..
Tebrikler şiire
TÜM YORUMLAR (2)