Eski Köylü Gelini? Şiiri - Necati Ocakcı

Dibekte tuz döver, yayık yayardı
Koyun, keçi, güder, inek sağardı
Geceleyin batar, sabah doğardı
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Öküzleri koşar, çifti sürerdi
Ekmeği pişirir, yufka dürerdi
Büyük, küçük demez, hatır sorardı
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Bir çocuk sırtında, ikisi elde
Mücadele etti, rüzgârda, yelde
Güç, takat, dermanı, kalmazdı belde
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Buğday, arpa, harman, ondan soruldu
Ne yıldı, ne bıktı, ne de yoruldu
Dayak yedi bazen, boynu buruldu
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Acılar bağrına, saplanan oktu
Yaşıyordu ama, söz hakkı yoktu
Çekilmez derdiyle, çilesi çoktu
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Küfür, dayak yerken, yemek de yerdi
Anlatsa romandı, bitmeyen derdi
Katlandı; elleri, göğe mi erdi?
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Kuyudan su çekti, oduna gitti
Kötüyü elinin, tersiyle itti
Böylesi kadının, nesli de bitti
Nerde kaldı eski köylü gelini?

Köyde güzel olmak, elbette zordu
Dillere destandı, parlayan nurdu
Geceyle gündüzü, bir etti durdu
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Ser verir söylenen, sırrı vermezdi
Gülüşü can alır, ipi germezdi
Sıradan şeyleri, kusur görmezdi
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Ödünç altınlarla, gelinlik giydi
Belli etmese de, kırgın gibiydi
Bütün zorluklara, boynunu eğdi
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Sanki gelin değil, evin eriydi
Heykeli dikilse, yine yeriydi
Kazandığı her şey, alın teriydi
Nerde kaldı eski, köylü gelini?

Necati ne gördü, onları yazdı
Yazmadığı çoktu, yazdığı azdı
Bir zamanlar o da, en güzel kızdı
Nerde kaldı eski köylü gelini.

25.02.2011

DOST KALEMLERDEN

İnsan doğmak insan kalmak zor idi
Yaşarken erdemli olmak zor idi
İnsan onuruyla ölmek zor idi
Zoru başarandı köylü gelini.

Dost Şeref