Eski Günler Şiiri - Alper Şirvan

Bir eski Türk evinin asude bahçesinde,
İlkbahar, yüreklere binbir sevdâ yüklerdi.
Esen ılık rüzgârın sevgili çehresinde,
Tarifsiz bir dinginlik geleceği beklerdi.
Etrafa yayılırken baharın misk kokusu,
Ümitleri hayata emanet bırakırdık.
Olmazdı içimizde hiç gelecek korkusu,
Bazen sessiz sedâsız, bazen kıpır kıpırdık.
Akşamlar bir tül gibi çekilirken camlara,
Büyükler koşa koşa evlerine dönerdi.
Sevginin kuşattığı o sımsıcacık yuva
Ailece yegâne mutlu olunan yerdi.
Değişenler sadece bu ahşap binalar mı?
Kaybolan geçmişimiz, bugünlere ağlar mı?