Eski Evler Şiiri - Mesut Özünlü

Soğuk kış sabahları
Yırtık bir çantayla
Dalgın dalgın
Bir çocuk yürürdü
Tarihî kasabanın
Döküntülü sokağında
Hemen her gün
Birbirine yaslanmış
Yıkılmaya ramak kalmış
İki eski ev görürdü
Dönünce köşeden
Caminin sağında

Yine bir gün bu çocuk
Geçerken dile geldi
Bu nahif viraneler
Sanki önüne dikildiler
Bize iyi bak dediler
Daha neler söylediler:
“Bir zamanlar biz
Şu sakin beldede
En görkemli konaktık
Geniş bir bahçede
Yüksek kâgir yapılar
Ahşap oyma kapılar
Ve içinde oturanlar:
Dağ gibi babalar
Bahar ruhlu analar
Ay yüzlü çocuklar
Allı güllü gelinler
Bir çınar cömertliğiyle
Torun öpen nineler
Sevgi dolu eşler
El ele gezen kardeşler
Kişneyen beygirler
Burma bıyıklı beyler
Yola çıkan yiğitler
Gülümseyen bebekler
Miyavlayan kediler
Daha kimler ve neler…
…
Düşündün mü hiç
Şu anda nerdeler?
Oysa bir vakitler
Hepsi bizdeydiler
Revnaklı odalarda
Ocakların başında
Kâh omuz omuza
Kâh diz dizeydiler…
…
Doğdular, büyüdüler
Yaşadılar, gördüler
Uzun lafın kısası:
Topraktan geldiler
Yine ona döndüler…
…
Çok geçmeden bir iki
Endam belirdi sanki
Kırık camlı pervazların
Karaltılı kuytusundan
Hayal meyal bir acuze
O çocuğa bakıyordu
Yeni uyanmış gibi
Asırlık uykusundan
Sonra deli bulanık
Bir merak kakışladı içini
Bu şaşkın çocuğun
Sordu kendi kendine:
Kim bunlar; in mi, cin mi
Peri mi, gizem mi
Yoksa Ali dayım mı
Fatma ninem mi
Ayşe teyzem mi…