Eski Ev Şiiri - Emrah Arslan

Yıllardır hayalini kuruyorum küçükken yaşadığım
sobalı evin.
Teneke çatıda yağmur tıkırdasın istiyorum ben uyurken,
Fındık kabuklarının alevlediği odunlar gümbürdesin.
Kaynayan çayın suları sıcak yüzeyde dans etsin.
Bir anne kucağı, bir baba sıcağı gibi düşüm, o eski evim.
Camdan dışarıyı pastel boyayla hüzne boyayan Rabb’im,
Ne olur masumiyetimiz hiç gitmesin.
Uğuldayan rüzgâr bize ürkütücü şarkılarını söylesin ama,
Zihnimizi bulayan televizyonlar, telefonlar o eve
hiç girmesin.
İki domatesle, zeytin bir öğüne yetsin,
İsraf yüzünden çocuklar ölmesin.