Eski Ev Şiiri - Abbas Paksoy

Eski Ev
Fevzi paşa, Maraş’ta bir mahalle,
Tarihi ev, orda yemiş bir sille.
Bir kapısı kalmış, bozuk bil dille.
Gel de, dertleşelim, tarih senle.

Adresin, Maraş’ta kalenin altı,
Fransızlar bile, yapmış kahvaltı.
Yemişler sende, epeyce haltı.
Sende, yavaş yavaş, gidiyon gayrı.

Ağaçların ardıç, üzerin toprak,
Tahtaların da olmuş, aprak sarpak.
Bu tarihten silinecek, bir yaprak.
Seninde günlerin, sayılı artık,

Elektriğin yanmaz, suyun da akmaz.
Hain mirasçıların, sana bakmaz.
Fareler tapulamış, senden çıkmaz.
Söyle, üzerinden kaç millet geçti.

Koca Maraş’ta, kiralık ev çoktu.
Bekar olana, kiralamak yoktu.
Yağan yağmurlardan, yatağım koktu.
Kader mi diyeyim, ben bu halime.

Ömrümün çoğu da, Maraş’ta geçti.
Paksoy’un hayatı, küçük bir hiçti.
Kıymet bileni, ezilerek seçti.
Senin gibi oluyorum, eski ev.