Eski Dosta Nasihat ve Hesap

Ey eski dost, ne hâle düştün böyle?
Hangi rüzgâr savurdu seni, hangi hevesle?
Bir zamanlar sözlerin hakikatti, sırdı,
Şimdi ise kalbin eğri, dilin çarpık, kırdı.

Dostluk dedik, yoldaş bildik seni,
Meğer sen menfaatle ölçermişsin sevgiyi.
Hani nerede o eski sözlerin?
Vicdanın nereye gömdü eski izlerin?

Bir adım attın, ardına bakmadın,
Sanma ki unuttuk, sanma ki sustuk!
Dostun yükünü taşımak zordu belki,
Ama ihanetin yükü daha da ağırmış belli.

Ben hâlâ senin için düşünüyorum,
Sen ise sahte dostların gölgesinde sürünüyorsun.
Bu dünya yorduysa seni, beni de yordu,
Ama biz eğilmedik, sen ne çabuk unuttun doğruluğu?

Şimdi dönüp baktığında yitirdiğin ne?
Onur mu, vefa mı, yoksa haysiyet mi?
Bir gün gerçekler çarptığında yüzüne,
İşte o zaman anlarsın, ama çok geç olur belki de.

Sana nasihatimdir, anla ve bil,
Dostluk sadakat ister, menfaat değil!
Eğer hâlâ kalbinde bir zerre vicdan var ise,
Dön ve hatırla, yoksa unut beni de kendini de!