Eski Değirmen Şiiri - Reşat Öztoprak

Bir çayın soğu-k-rganlığında
Islak toprak taneleri
Sıra sıra dizilmiş taşlar
Tam ucunda bir kulübe
Dikdörtgen bir dünyanın

Onun içinde günün biri beklemekte

Bu yağmurlar geçmeden ya da geçince
Kırlangıçlar seslenince pencereden belki
Ya da korkarım bir sonraki yağmur zamanına
Yüzü soğukla kaplı
Ayazdan keskin

Cama kar işlemekte

Kar sevmez buraları
Ilıman bir iklimin gök gürültüsünde

Bu uyanıklık neyin nesi
Nedir bu gecede göz açıp kapamalar arasında
Beyin kemiren kabuslar

Korku üşüşmüş
Üşümüş bir yatağın
Çarşafı ve üstünde duran yorganın arasına

Delirmek değil bu Eyy!
Bu, sıkışmak, var olmak ve ölmek arasında

Sesler geliyor kalabalıklardan
Sonu gelmeyen şu sessizliğin dağlarında
Yankılana yankılana eksilmiyor

Bu uykudan düşme hali
Güne uyanmaya korkanların aksine
Geceye uyuma tedirginliği

Bilir misiniz ne kadar bahtsız bir hayvandır hindi
Farkında olmadığı halde
Kardeş olarak doğan yumurtaların
Bilmez ona nasıl yedirildiğini

Bizi yeyip bitiren, kemiren, tüketen
Biz bitince bitecek olan zaman gibi

Şimdi sana diyorum Eyy!

Sabahlarımızın
Ve korkuya yenik düşmeye yakın
Akşamüstü ve sonralarımızın
Arasında zamanlar büyürken
Böyle birden bire, durup durup
İçimde şişip duran şu yalnızlığın
Nereden bileceğiz bizi ısırıp tüketmeyeceğini

İçimde şu dur-durak bilmeyen dere
Sudan, yeşil gözlü
Bir çocuk bakışlarına sahip olmuş değirmende
Binlerce, onbinlerce yıllık zamanı
Öğütüp duruyorum
Göğüs kafesimin tam orta çizgisinde

Unutmak için bir daha
Ve hatırlatabilmek
Toprağımdan filizlenen çiçeğe

Eskiyim ve eskiyorum
Dudaklarımda pas lekeleri
Elimde kırık bir borazan

İçerisi karanlık
Dışarıda ise yıldırım sessizliği

Reşat Öztoprak