Eski Çorap Şiiri - Sünbül Bulgu

Vaktin birinde zengin baba, helâlinden kazanır.
Yardım ederdi fakir’e iman üzere tanınır.
Göç zamanı geldiğini anlayınca, seslendi oğluna,
Oğlum! Yolculuğumun geldim sonuna,
Servetimi bıraktım sana dinle beni canla,
Öldüğümde cenazemi yıkayan Hocaya,
Söyle cenazemi tabuta koyduğunda.
Giydirsin eski çorap bir ayağıma,
Çok geçmeden rahatsızlandı düştü yatağa,
Kısa bir zamanda ruhunu teslim etti Allah’a,
Suyu ısıtılır yatırırlar teneşir denen tahtaya,
Oğul eğilir vasiyeti; fısıldar hocanın kulağına,
Hoca böyle bir âdet mi olur iş çıkar açığa,
Akseder Müftüye varılır, söylenir dava,
Dinde yoktur böyle adet uzanır da kavga,
Evlat feryat ile yırtar yaka paça,
Baba dostu koşar gelir, su serpilir cana,
Oğlum baban ölmeden verdi nâmeyi bana,
Sesle okuman gerek nâme bizatihi, sana,
Oğlum! Bu kadar mal mülk benim daha,
Bir çorabı giydirmeye müsaade etmezler sana,
Mevla’m geçinden versin, ölürsen sen de bir gün,
İki metre kefenden başkasını vermezler.
Çok zengindi malı için bunu sevelim demezler.
Allah’ı sev fakiri doyur, mazlumu kayır, biter söz.
Oğul kendine yeteni alır gerisini verir fakir yetime,
Kıssadan hisseyi alıp, karar, kılmış kanaatle geçime,
Korkar oldu yüreğim, nefsim zorlar beni seçime,
Avare yaşamda kırk yaşını aştım hüzün düştü içime,
Eski çoraba lâyık, değilken neden? Düştüm mal peşine,
Mal için koşarken benzerim akbabaya mal da leşine,
İki cihan güneşi Peygamberimin kulak verelim sesine,
Der ki, hiç ölmeyecek gibi dünyada rızkın teminine,
Amel defterin için, ölecek gibi çalış da ahirete.