Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok güzel bir şiir kutlarım saygı ve selamlar efendim esen kalın
Üstadım mükemmel şiiriniz saygılar.Üstadım
Hüzzam şarkıyla başla söze
Ruhumda kalsın izin üstadım
Mest eyle şu garip gönlümü
Baharı getirsin sazın üstadım.
Sanat aşkıyla yanan gönüllere
Derman olsun sesin üstadım
Sanattan, müzikten birşeyler anlat
küpe olsun kulağıma sözün üstadım.
Şevk ile çalarsın sen kemanı
Titretirsin ruhları sen üstadım
Bir kezde alırsan udu eline
Konuşturursun sanatı sen üstadım.
Her derdi unutur seni dinleyen
Ruhların gıdası sensin üstadım
Anlat ki aşkları coşsun yürekler
Gönüller huzuru bulsun üstadım.
Hatice Tural
Ne sen bil bunu,
Nede ben söyleyeyim.
Aşık maşuktan ayrı,
Acı çeker bilirim...
cok cok güzeldi
Bütün şiirlerini seviyorum.Bu bence toptan bir yorum oldu.
Sevgilerimle.
:-))
İyi ki edebiyatımıza adınız yazılı hocam! Daima okunacaksınız ve dinleniceksiniz!
Hüznün anahtarı.
Cıvıl cıvıl ötüyor yaz kış demeden kuşlar..
Sabahın şavkı yayılıyor perdenin kenarından.
Ömrümden bir gün daha geçti.
Çapaklı gözlerle yeni bir güne daha
Merhabaa..
Uyandım tozludumanlı gri geceden.
Kabuslarla dolu bu iğrenç işkenceden.
Oysaki bir kumardı oynadığım.
Kumarda olsa güzeldi yaşadıklarım..
Karşımda duran hayalinle başbaşayım..
Karlı bir dağın doruklarında sen..
Bense yamacındayım..Son dönem yıprandı,
Bedenim böylede yaşamaktayım..
Sensiz bir günüm daha geçti.
Buna alışmalıyım...Şarkılardan
fal tutuyorum ney çıkıyor biliyormusun?
Dalgalandımda duruldum...Kendime tutuyorum.
Bir bakış baktın kalbimi yaktın..Aşkın kementini
boynuma taktın...Ve hüznü kucaklıyorum..
Her geçen gün yada gece...
Bırakıyorum kendimi İçinde bulunduğum
işkencelere...
Salıyorum teknemi en derin okyanuslara.
Boğulacağım tek kürekle.Buralarda...
Ve rotamı bulmaya çalışırken,Bir ses;
Yankılanıyordu çoook uzaklardan.,
Bekle, ne olur bekle diyordu.
Korkuyla irkildi şu yürek...
Her şekliyle seni anımsatıyordu bu gölge...
Gölgelerle yatıp..Gölgelerle kalkıyordum..
Bu zamansız gelen.Fakat yüreğimi,
benliğimi elde eden gölge sendin.
Kapılar yüzüme yüzüme kapanıyor.
Damarlarım tel tel çekiliyordu.
Çekilen damarlarımda,kanıyor gözyaşlarım...
Ve bu kan içime,içime yüreğime akıyor...
Gözlerimdeki o isyan.Yüreğimdeki heheylan..
Çekip git,git artık diyor..Mantığım bu
düşüncemi dizginliyor.Ve biraz daha
bekle sabret diyor.Lakin bu bilinmeyene
gidişimdi; hayallerdeki..
Rüyalarına konuk oluyorum.Sende öyle...
Ve veriyorum hüznün anahtarını özlemle...
Kırmadan,inciltmeden,zorlamadan
Aç ,aç ve gir içeri.Gör içimdeki
tozu dumanı.Arzuyu, nefreti,sevgimi..
Ve bıraktıklarını....
Bu aşk tamamlanamayacaksa;
Elden birşey gelmiyorsa.
O halde beklemenin ne anlamı varki...
Bu koskoca okyanusta tek kürekli....
Ya bırakacaksın unutulmaya;
Dalgaların yutuşunu seyrederken;
Kendince lanet okuyacaksın belkide
birilerine.Fakat unutmaki biri varki
O koskoca okyanusta korkusuzca
Bekliyor tek küreğiyle kavuşacağı
Günleri.Ona sesleniyor çünkü
Gölgeleri...Ve hisleri..
Bu Aşk tı...Ve yıllarca özlentisiydi
Bekleyeceğim dedi kendince.
Bekleyecekti çünkü sevmişti zorda olsa.
Yüreği.....
Esram
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben de hasretler de boğuluyorum bedirhan gökçe
hasret yüklü bir gemiyim kendi halimde
beğendim şiirinizi,
sağlıklar kalemize sözlerinizi döken, yüreğinize
çalmışlar hayallerimi baktım göremedim
yırtmışlar şiirlerimi okumak istedim kilitlendi dilim
bir sezen aksu kalmış beni anlayan o haykırıyor halımi
'çekmişim isyan bayrağını dalgalanır başımda hür 'diye
hür olmaktan yoksun mahkum gönlüme
'Aşık maşuktan ayrı,
Acı çeker'
ölümü özleten sancılardan geçer,
yüreğine toroslardan çığ düşer
Bilmemki!.. bu ilk baharların nesini severim,
Solan güllere ağlamak oldu hep kaderim.
İçimden benimseyipte sevmek gelmiyor artık,
Gidenler listesinde hep ilk oldu sevdiklerim.
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta