ayazın kavurduğu yoksul kıran kış bahçeme
aralık kalmış eski bir kapıdan sızdı nev bahar
aydınlık yüzlü yalazıyla titredi, soğuk gölgeler
ben alabildiğine mevsimleri yaşamaya gönüllü
seyrindeyken amber kokulu mimozaların, birden
kapandı yalancı kapı, üşüdü toz toprak yeniden
kâh cebimde, kâh yanlara sarkmış ellerim
avuçlamış boşluğu, kaybetmekten korkar gibi
ürkek bakışlı, özgüvensiz bir çocuk, annesini
ışırdın hayata sarılıp, hem dar, hem esen günlerinde
sana bir şey olmaz deyişim, çiğ lokmaymış meğer
sensiz attığım her adımda ömrümden ömür gider
kâh gülüşün, kâh bakışın tazelenir belleğimde
biliyorum, herkes kendi kıyametini yaşıyor
bu yollarda sensiz yürümek içime sinmiyor
7-8 Mart 2006
Ahmet Hakan YılmaztürkKayıt Tarihi : 8.3.2006 01:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
biliyorum, herkes kendi kıyametini yaşıyor
bu yollarda sensiz yürümek içime sinmiyor
Ne kadar doğru. Zuhal Demiröz
gibi şiir.Cemre düşmesini bekleyen, özledikçe üşüyen
bir yüreğin seslenişi...
Tebrikler.
Saygıyla
TÜM YORUMLAR (2)