Kadın koştu,koştu,koştu.
Nefesi daralıncaya, ayakları,
İsyan edinceye kadar. Nihayet,
Yetişti. Adamın omzuna dokundu.
Adam yavaşça döndü. Kadın;
Seni çok seviyorum dedi,
Hem de her şeyden çok.
Adam olduğu yerde kalakaldı.
Bir gökyüzüne baktı bir de kadına.
Ağzını açtı konuşmak istedi.
Olmadı konuşamadı.
Ses telleri isyan etmişti.
Gözünden bir damla yaş aktı,
Yuvarlandı,yuvarlandı çenesinde,
Takıldı kaldı beyaz bir inci gibi.
Gözlerinde hüzün bulutları dolaşırken,
Kadın; Cevabımı aldım dedi.
Son defa sarıldı adama, kolları,
Boşluğa sarkarken,
Eski bir deyiştir dedi, ölü ölüyü gömer.
Sen daha Sevda Çiçeğini gömememişsin,
Ama o seni gömecek mezara.
Döndü ve yürüdü.
Görmedi,
İşitmedi,
Adamın eli yüreğinde düştüğünü.
Dudağında hafif bir gülümseme ile.
Deyiş görevini yapmıştı.
ÖLÜ ÖLÜYÜ GÖMER
Adam zaten yaşamıyordu ki
13-11-2006-SALI
Tuğrul AHmet PEKEL
Kayıt Tarihi : 13.11.2006 22:33:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!