Eski Bir Aşkın Kalıntıları

Evim Urla'daydı, duvarları nemli, beyaz
Bakardım penceremden
Uzanan mavnalara
Tek yelkenli teknelerinde ki balıkçılara
Yüzlerinde güneşin izleri
Alınlarındaysa kaplıydı ter.

Kapı üstünden sarkardı hanımelleri
Hemen altındaysa asılıydı çıngırak
Sallanır sallanırdı rüzgarla
Kapımdan girdiğin akşamlar.

Çok zaman oldu
Dudaklarına sarılıp, gözlerine sindiğim
Bir tek sen vardın o vakitler
Uzanan parıltılarını severdim, Güneş'in
Saçlarının arasında.

Binbir çeşidi taşların, benzetirdim güzelliklerini
Her bir parçasında varmışcasına sen
O vakitler hayatın tadı benim için
Öyle böyle değil, gerçekten sendin.

Şimdiyse şehirden gelmem pek nadir
Sahil boyuna oturup çayımı yudumlarken
Gözlerimde tütüyorsun
Hatıralarım yorgun, gözlerim dolu.

Her gelişimde uğruyorum
Limanın yanında ki evine
Karşıda durup seyrederken
Dalgalar geziniyor bir uçtan bir uca
Kanat çırpıyor martılar
Pencere kanatları çarpıyor, gerisinde belki sen.

Hayatımın ilk perdesini kapatmıştım burada
Yıllar evvel.
Sahneyse gözlerim önünde
Yaşadığın ev
Beklediğim köşebaşları
Yürüdüğümüz taşlı kaldırımlar.

Geri dönüyorum, karanlık bastırdı
Urla geride kaldı
Önümdeyse ışıkları belirdi İzmir'in
Elveda diyemedim sana,
Hâlâ da demiş değilim.