Aydınlık şehirde karanlık hane,
Gündüze perdeyi çekmiş gibidir,
Gözünde marazı, belki bahane,
Derdini geceye ekmiş gibidir.
Tan yeri ağarır, ufukta sürur,
Ne gece ne gündüz evinde durur,
Kararan efkârı kalbini vurur,
Acıyı içine dökmüş gibidir.
Kendini bırakmış, vücudu halsiz,
Perdeler kapalı ışık mecalsiz,
Dört duvar arası menfezi yolsuz,
Kapıyı-bacayı sökmüş gibidir.
O kimi-kimsesi kalmamış garip,
Bir lokma rızkını kuşlara verip,
Dünyaya kahredip yüzün çevirip,
Acısı ayyuka çıkmış gibidir.
Gözlerde gözyaşı kurumuş gitmiş,
Seneler tükenmiş yaş olmuş yetmiş,
Eski bir maşuku bu harap etmiş,
O yüzden boynunu bükmüş gibidir.
Ey âşık; aşkını, faniye verdin,
Veren’e verseydin doğru ederdin,
Bundandır tahkirle azaba erdin,
Cezası yüreğe çökmüş gibidir.
İzmit
05.03.2014
Kayıt Tarihi : 5.3.2014 18:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kalıcı bir çalışma olacağını düşünüyorum.
Tebrikler Bedri abi.
Selam ve saygılar
Baştan sona kadar, Üstat Faruk Nafizin 'Sefillerin Ölümü' şaheseri ile yarışabilecek nefis bir şiir ve sonda bir tokat gibi yüzlere çarpılan mesaj;
Dünyevî aşkın, ilâhi aşk karşısındaki kıyaslanmaz zafiyeti...
Yine çok güzeldi üstat,
teşekkürler, saygılar ve selam...
Ünal Beşkese
TÜM YORUMLAR (15)