Eski Bir Alışkanlık Şiiri - Baykal Kaanalp

elinde mutluluktan damıttığı
bir bardak portakal suyuyla
girdi içeri
asabi değildi,sinirli hiç
değil
ama biraz solgundu
vurgun yemiş
balık adamlar gibiydi
çaresiz bir kanser vakasıydı
belki
dişleri birbirleriyle bütünleşmişti
sanki
ya da hiç ayrılmamış
ayrılamamış aşıklar
gibi belki

emin gibiydi
gideceği yerden
kara bir bulut
devamlı dolaşmaktaydı
onunla

uğusuzluğa inanmazdı
ama
batıl inancıda yoktu
yoksa...varmıydı?
kimselere söyleyemediği

o yalnızca karanlıktan
korkardı
neden korkması
gerektiğini hiç bilmezdi
karanlıktan

alıştırılmış olabilirmiydi
eski bir alışkanlık
çocukları öcülerle
korkutmak sonrasını
düşünmeden